هیچ می دانید که آتوسا دختر کوروش، همسر داریوش کبیر و مادر خشایارشاه بوده است؟
هیچ می دانید که در جریان به پادشاهی رسیدن داریوش آتوسا نقش بسیار مهمی را ایفا کرده و در شورایی که برای تعیین پادشاه تشکیل داده بودند، آتوسا حرف آحر را زده است. این مسئله همچنین ارزش و احترامی را که ایرانیان باستان برای زن قائل بوده اند به خوبی نشان می دهد.
یک نکته جالب دیگر اینکه حتما می دانید که ایرانیان امروز داماد را همچون پسر خانواده می دانند، این رفتار زیبا را داریوش بزرگ رواج داده بود، او بود که بین پارسیان ترویج کرد که داماد پسر خانواده است.
داریوش در زمان فرمانروایی خود کارهای بسیار بزرگی انجام داد که از جمله این کارها می توان به حفر کانال سوئز اشاره کرد. این کانال در حدود صد کیلومتر طول داشت و عرض آن به اندازه ای بود که دو کشتی پارویی با جمع کردن پاروهای خود می توانستند از کنار هم عبور کنند. حفر این کانال در زمان داریوش سیزده سال طول کشید که بسیار حیرت انگیز است، زیرا که در دنیای امروز با این همه امکانات حفر کانالی مشابه نزدیک به ده سال زمان می برد و میلیاردها دلار هزینه صرف آن می شود. واقعا در آن زمان با آن امکانات کم چگونه توانسته اند چنین کار بزرگی را طی سیزده سال به پیش ببرند.
داریوش اندیشه هایی بزرگ و فراگیر داشت. چنان که پروفسور هاید ماری کخ که سخنان داریوش را در کتاب از زبان داریوش گردآوری کرده است وی را یکی از نوابغ و بزرگترین انسان های تمامی دوران ها می داند و اعتراف می کند اینکه انسانی در زمان های کهن دارای چنین اندیشه و گفتاری بوده است حیرت انگیز است. حتی در دنیای امروز نیز چنین افرادی بسیار کمیاب و حتی ناباب اند.
کتیبه های داریوش گنجینه بسیار ارزشمندی است که انسان های امروز را با عصر هخامنشیان پیوند می دهند. داریوش از اعماق تاریخ با نسل های امروز سخن می گوید و انسان ها را دچار حیرت می کند. این مرد بزرگ این را درک کرده بود که می تواند بر انسان های هزاره های بعد تاثیر گذار باشد و آنها را از نظر دور نداشت. به جای گذاشتن گفتار و اندیشه برای نسل های آینده دور، نهایت درایت و دوراندیشی وی را نشان می دهد.
داریوش در بخشی از وصیت نامه خود خطاب به خشایارشاه می گوید:
بعد از اینکه من زندگی را بدرود گفتم بدن مرا بشوی و آنگاه کفنی را که خود فراهم کردم بر من بپیچان و در تابوت سنگی قرار بده و در قبر بگذار اما مقبره مرا که موجود است مسدود نکن تا هر زمان که می‌توانی وارد قبر شوی و تابوت سنگی مرا در آنجا ببینی و بفهمی‌من که پدر تو و پادشاهی مقتدر بودم و بر بیست و پنج کشور سلطنت می‌کردم مردم و تو نیز مثل من خواهی مرد، زیرا سرنوشت آدمی‌این است که بمیرد خواه پادشاه بیست و پنج کشور باشد یا یک خوار کن.
هیچ می دانید که در جریان به پادشاهی رسیدن داریوش آتوسا نقش بسیار مهمی را ایفا کرده و در شورایی که برای تعیین پادشاه تشکیل داده بودند، آتوسا حرف آحر را زده است. این مسئله همچنین ارزش و احترامی را که ایرانیان باستان برای زن قائل بوده اند به خوبی نشان می دهد.
یک نکته جالب دیگر اینکه حتما می دانید که ایرانیان امروز داماد را همچون پسر خانواده می دانند، این رفتار زیبا را داریوش بزرگ رواج داده بود، او بود که بین پارسیان ترویج کرد که داماد پسر خانواده است.
داریوش در زمان فرمانروایی خود کارهای بسیار بزرگی انجام داد که از جمله این کارها می توان به حفر کانال سوئز اشاره کرد. این کانال در حدود صد کیلومتر طول داشت و عرض آن به اندازه ای بود که دو کشتی پارویی با جمع کردن پاروهای خود می توانستند از کنار هم عبور کنند. حفر این کانال در زمان داریوش سیزده سال طول کشید که بسیار حیرت انگیز است، زیرا که در دنیای امروز با این همه امکانات حفر کانالی مشابه نزدیک به ده سال زمان می برد و میلیاردها دلار هزینه صرف آن می شود. واقعا در آن زمان با آن امکانات کم چگونه توانسته اند چنین کار بزرگی را طی سیزده سال به پیش ببرند.
داریوش اندیشه هایی بزرگ و فراگیر داشت. چنان که پروفسور هاید ماری کخ که سخنان داریوش را در کتاب از زبان داریوش گردآوری کرده است وی را یکی از نوابغ و بزرگترین انسان های تمامی دوران ها می داند و اعتراف می کند اینکه انسانی در زمان های کهن دارای چنین اندیشه و گفتاری بوده است حیرت انگیز است. حتی در دنیای امروز نیز چنین افرادی بسیار کمیاب و حتی ناباب اند.
کتیبه های داریوش گنجینه بسیار ارزشمندی است که انسان های امروز را با عصر هخامنشیان پیوند می دهند. داریوش از اعماق تاریخ با نسل های امروز سخن می گوید و انسان ها را دچار حیرت می کند. این مرد بزرگ این را درک کرده بود که می تواند بر انسان های هزاره های بعد تاثیر گذار باشد و آنها را از نظر دور نداشت. به جای گذاشتن گفتار و اندیشه برای نسل های آینده دور، نهایت درایت و دوراندیشی وی را نشان می دهد.
داریوش در بخشی از وصیت نامه خود خطاب به خشایارشاه می گوید:
بعد از اینکه من زندگی را بدرود گفتم بدن مرا بشوی و آنگاه کفنی را که خود فراهم کردم بر من بپیچان و در تابوت سنگی قرار بده و در قبر بگذار اما مقبره مرا که موجود است مسدود نکن تا هر زمان که می‌توانی وارد قبر شوی و تابوت سنگی مرا در آنجا ببینی و بفهمی‌من که پدر تو و پادشاهی مقتدر بودم و بر بیست و پنج کشور سلطنت می‌کردم مردم و تو نیز مثل من خواهی مرد، زیرا سرنوشت آدمی‌این است که بمیرد خواه پادشاه بیست و پنج کشور باشد یا یک خوار کن.