دختر کوروش - پول رسمی ایران (سکه داریک) دو هزار و پانصد و چهارده ساله شد

برپایه تالیفات مورخان یونان باستان و بررسی‌های بعدی مستشرقین اروپایی و تطبیق تقویم‌ها، پول رسمی ایران (سکه داریک) در ژانویه سال‌جاری (سال 2010) 2 هزار و 514 ساله شده است.

 داریوش بزرگ دستور ضرب این سکه را در نخستین ماه زمستان سال 504 پیش از میلاد داده بود. سکه های داریک (گرفته شده از نام داریوش) که تا پایان عهد هخامنشیان رایج بودند وزنی تقریبا برابر داشتند و از این لحاظ (ضرب سکه هموزن و هم عیار و متحد الشکل)، ایران پیشرو سایر ملل است. نقش تصویر رئیس کشور بر یکطرف سکه نیز از زمان داریوش مرسوم شده است. بسیاری از کشورها نام پول ملی خود را از اسامی تاریخی گرفته اند، مثلا پول ونزوئلا از نام سیمون بولیوار، تاجیکستان از نام سامانیان (سامانی) و ... ولی نام پول ملی ما، ریال، از اسپانیا است!. چرا ما نباید پول ملی خود را به نام باستانی اش «دارا (داریک)» بازگردانیم؟! یکی از غفلت های پهلوی ها نیز در دوران سلطنت همین بود. اینان مراسم دو هزار و پانصدمین سال تاسیس دولت مرکزی ایران را برگزار کردند، ولی نام پول ملی را به اسم باستانی اش باز نگردانیدند ...

 سکه‌های زر را دریک (داریک) و سکه‌های سیم را شِکِل (سیگلو) می‌گفتند. وزن دریک ۸٫۴۲ گرم و و وزن شِکِل ۵٫۶۰ گرم بود. عیار سکه‌های دریک بسیار بالا بود و با آزمایش روی نمونه‌های به دست آمده معلوم شده‌است که فلزش تنها ۳٪ آلیاژ ‌داشته‌ است. این خلوص بالا باعث رواج این سکه شد و همواره سکه‌های طلای هخامنشی به شدت در جهان معتبر بودند. در اواخر دوران هخامنشی دودریکی هم ضرب شد. کیفیت سکه‌های زر در تمام دوران هخامنشی ثابت ماند.

جالب است بدانید که کتیبه های به دست آمده از تخت جمشید به ما می گویند که مزد استادان صنعتگر و هنرمند که در تخت جمشید کار می کردند، چه ایرانی و چه غیر ایرانی، هر پنج روز یک داریک بوده که مزد بسیار قابل توجهی است، خصوصآ وقتی که بدانیم همان موقع قیمت یک گوسفند یک سیگلو برابر با یک بیستم داریک بوده است. و این در حالی است که برای ساختن یک هرم یا معبد در مصر تمام مردان مصری به بیگاری گرفته می شدند و به آنها مزدی داده نمیشد.