دختر کوروش - حکایت مردی که از دروغ نفرت داشت

آمده است که زرتشت ششصد سال پیش از میلاد مسیح ظهور کرد و زادگاه وی احتمال می رود که حوالی دریای خزر بوده باشد، یعنی جایی که امروز آذربایجان ولی در عهد قدیم (ماد) بوده است. زرتشت در همان روز تولد خنده کرد و باز آمده است که او سی سال تمام با تنها قوت خود یعنی پنیر که از شیر درست میشد در بیابان زندگی کرد.

زرتشت دوران شباب خود را در انزوا و عبادت گذرانید و چون به سن سی سالگی رسید، وحی بر او نازل شد و با (مزدا) سخن گفت و چون فرامین لازم را دریافت کرد راهی بشارت و ارشاد مردم گشت. ولی خیلی زود دلسرد شد چون هیچکس توجهی به او نداشت.
زرتشت یک بار در ناراحتی و نومیدی شدید چنین گفت: در مدت ده سال تنها یک نفر را ارشاد کردم. که این شخص نیز پسرعموی خودش بود.

اما به تدریج اوضاع تغییر کرد. زرتشت به دربار (ویشتاسپا) پدر داریوش کبیررفت که سرزمینش در (باکتریا) یعنی بلخ بود. ویشتاسپ در بدو امر با خشونت وی را از خود راند زیرا  زرتشت را دیوانه و یا شیادی می پنداشت که قصد سوء استفاده از آئین نوخاسته خود را داشت.

پیامبر را به زندان انداختند ولی پس از مدتی رفتار و کردار او چنان شاه را خوش آمد که او را آزاد نمود و به سخنانش گوش داد. دیری نگذشت که شاه آئین او را پذیرفت و عده دیگری نیز به تبعیت از او ارشاد گشتند.بین آنها دو برادر بودند به نام های (فراشا اوشترا) و (جاماسپا) که زرتشت با دختر یکی از آنها ازدواج کرد، شاید هم خواهر آنها بود که نام آن دختر (هوگوی) بود. زرتشت در قصر ویشتاسپ به زندگی خود ادامه داد و مورد حمایت او قرار گرفت تا آنکه به  سن هفتاد و هفت سالگی رسید و به دست گروهی از اوباشان توطئه گر کشته شد.

تعلیمات زرتشت در کتاب مقدس وی (اوستا) یا (زند اوستا) آمده است و قدیمی ترین قسمت آن شامل (گاتها) می باشد. گاتاها عبارت از هفده سرودی هستند که گفته می شود  خود زرتشت آنها را نوشته و شامل وحی ها، مکاشفات و راهنمائی های او هستند برای زندگی بهتر. سایر قسمت ها طولانی تر بوده و غالب تعالیم زرتشت در آنها آمده است.
اینها عبارتند از: یسنا (شامل سرودهای دینی و راهنمائی های لازم برای عبادت شامل گاتها)،‌ ویسپرد (مربوط به آداب نماز)، وندیداد (شامل اصول اخلاقی و راهنمائی های دینی)، یشت (سرودهایی برای خدا)، خرده اوستا (شامل دعا برای مکاشفات و غلبه بر نفس و عبادت).

اساس تعلیمات زرتشت اعتقاد به خدای یگانه (اهورامزدا) می باشد که همان روح نیکی و خالق جهان است که در نبردی ابدی با اهریمن است.
آمده است که سرانجام روزی نبرد بین این دو به آخر خواهد رسید و زرتشت اطمینان کامل داشت که پیروزی نهائی از آن اهورامزدا خواهد بود زیرا که نیکی ریشه تمام چیزهاست.

پس از اهورامزدا شش ملائکه وجود دارند که (امشاسپندان) یا مقدسین زوال ناپذیر هستند. امشاسپنتاها نظیر وزیران یک پادشاه و اطراف اهورامزدا نشسته اند و اهورامزدا با آنان مشورت می کند و آنها نیز همواره مطیع وی هستند و به کمک ارواح مسکین می شتابند. اهریمن نیز به همین ترتیب مریدانی دارد که او را در کارهای ناهنجارش کمک می کنند و فرشته دروغها نزد او قرب و منزلت خاصی دارد. دروغ و ریا چیزی است که زرتشت آن را وحشتناک ترین و بدترین گناهان می داند.

هرودوت در تاریخ خود می نویسد: ایرانی ها دروغ را گناه کبیره می پندارند و بدتر از آن مدیون بودن را گناه می دانند، زیرا معتقدند کسی که مدیون شد، ناچار به دروغگوئی خواهد گشت.

با آمدن آیین زرتشت مذهب به طرزی وارد زندگی ایرانیان شد که سایر ملل از آن برخوردار نبودند. در یونان قدیم راجع به خدایان سخن های بسیار گفته میشد و این خدایان را پرستش می کردند. خدایانی که همگی اغواگر، تن پرور و شهوت پرست و میخواره بودند. خدای بزرگ یونانی ها (زئوس) بود که در رذالت گوی سبقت از همه ربوده بود.

اما نکته دیگری هم وجود داشت که دین زرتشت را در بین ادیان دنیای کهن برجسته می ساخت و آن این بود که این آیین مرگ را پایان کار نمی دانست و معتقد بود که ورای مزار مکان شادی و نشاطی وجود دارد که آدمیان خوب و پرهیزکار به عنوان پاداش به آنجا می روند و مکان درد و مذلتی هم برای اشرار وجود دارد.

در آئین زرتشت گفتار نیک، کردار نیک و پندار نیک اساس تمام کارهاست و معتقدین به این سه اصل اهورامزدا را پرستیده، نسبت به درماندگان عطوفت کرده، همچون کشاورزان و گله داران کار کرده و نسبت به حیوانات اهلی ملایمت به خرج می دهند.

علاوه بر تمام اینها بر پیروان زرتشت واجب است که غیر از دارا بودن روح پاک، جسم را نیز از تماس با اشخاص ناپاک، لاشه ها، کثافات و هرآنچه به اهریمن مربوط می گردد دور نگه دارند. زرتشت در کتب خود دستورات دقیقی در این موارد داده است.